Een doodgewone zaterdagse

oorlog rond het voetbalveld

18-10-2005

Door Mariëtte van Wissen

Het was een zonnige zaterdag, dus een ideaal moment om even naar de thuiswedstrijd van de jongste zoon te gaan kijken. Hij is bijna 13 en speelt dit jaar voor het eerst in de C.  Tijdens de wedstrijd bleek het niet bepaald te boteren tussen beide teams. Er werd geduwd, getrokken. geschopt en flink gescholden. De scheidsrechter had er zijn handen vol aan en mijn vrolijke zaterdaghumeur was jammer genoeg binnen een minuut verdwenen.   Een van de jongens van de verliezende tegenpartij begon ook de scheidsrechter uit te schelden. En niet te zuinig. Ik heb sterk getwijfeld of ik het voetballertje op deze plek woordelijk moest citeren, maar ik heb het toch gedaan. Om aan te geven wat kennelijk tegenwoordig als 'normaal' wordt beschouwd op de voetbalvelden. Het opdondertje schreeuwde naar de arbiter dat 'ie een 'verrekte mongool' was, een 'idioot' en blèrde dat 'die eikel' maar bij de F'jes moest gaan fluiten. We hebben het dus over een jongen van rond de 13. Hij werd door de scheids even van het veld gezet, maar verder gebeurde er niets. Ook de ouders van de tegenpartij deden niets. Het enige dat ze af en toe riepen, was 'hé, hé, een beetje rustig aan'. Meer niet. En ik was verbijsterd. Zeker toen mijn eigen zoon even later ook nog volledig onderuit werd geschopt.   Toen de scheidsrechter ergens in de wedstrijd een beslissing nam die de ouders van de tegenpartij niet aanstond, begonnen ze in hun handen te klappen en riepen hem 'droplul' toe. En weer gebeurde er niets. Als voetballeek vroeg ik me ernstig af waarom die scheidsrechter niet gewoon van het veld afliep, waarom die wedstrijd niet werd gestaakt, waarom die knul niet definitief uit de club wordt gezet en waarom ouders die ‘droplul’ naar een scheidsrechter roepen geen regionaal ‘terrein’verbod krijgen.   Ik begrijp dat voetbal emotie is, voor spelers en toeschouwers. Maar als je 'droplul' roept en daarmee dus geen enkel respect toont, ben je toch niet bepaald een voorbeeld voor je eigen kinderen, lijkt me zo. Hoe kun je dan van die spelertjes verwachten dat ze zich nog fatsoenlijk en sportief op het veld gedragen.   Na het fluitsignaal was de woede gewoon bij beide teams nog niet voorbij. Ze weigerden handen te schudden en het duwen en trekken begon opnieuw. De coaches en de ouders van de tegenpartij renden het veld op begonnen ook tegen elkaar te duwen, trekken en schelden. Verbijsterd keek ik naar deze opgefokte toestand. Later moest het bestuur van onze club eraan te pas komen omdat de tegenpartij de kleedkamer wilde gaan ‘verbouwen’. Let wel, we hebben het nog steeds over jongens van 13, 14 jaar. Ik heb eens een rondvraag gedaan, aan vaders met oudere voetballende zonen, maar dit soort toestanden schijnt dus vrij regelmatig voor te komen op en bij de voetbalvelden. Het begint bij de C’s, hoorde ik veel ouders zeggen. ‘En zeker als je tegen bepaalde teams uit Eindhoven moet spelen’, zeiden ze er unaniem bij. En daarom zet ik het hier ook bij, om de zaken eens gewoon bij de (plaats)naam te noemen. Want we kunnen natuurlijk allemaal doen of dit normaal is, als iets dat er kennelijk bij hoort, maar ik vind het níet normaal. Ik vind het zelfs absurd. Hoe haalt iemand het in z’n hoofd om een scheidsrechter voor ‘mongool’ uit te schelden.   Enfin, pas geleden ging ik ook naar mijn hockeyende dochter kijken. Beschaafde sport, denk je dan. Nou nou nou…. De meiden (tussen de 15 en 17 jaar) scholden elkaar uit voor rotte vis. Er werd geduwd, getrokken en gehaakt. Later hoorde ik, dat er zelfs naar elkaar gespuugd was. En bij de twee heren-veteranen-teams op het veld ernaast was het niet veel knusser. Ook daar een aaneenschakeling (door enkele heren) van gvd’s van ka- uu-t’s, van elkaar verrot schelden en schreeuwen tegen de scheidsrechter. ‘Heb je soms een bord voor je kop…’ Tja, sport is kennelijk emotie. Maar ik vroeg me af of je op die manier nog werkelijk plezier kunt beleven aan dat wekelijkse uurtje ‘beweging’. Want daar was het toch ooit om begonnen, nietwaar? Enfin, binnenkort moet het voetbalteam van m’n zoon natuurlijk naar het thuishonk van de eerder genoemde tegenpartij. Dat zal, neem ik aan, een ‘risicowedstrijd’ worden. Ze zijn tenslotte al 13.