HET AFSCHEID VAN DRIE TIVOLI-ICONEN

En de seizoensafsluiting van de veteranen

Zoals ieder seizoen stond er ook dit jaar een seizoensafsluiting van onze veteranen gepland, echter beloofde het deze keer een bijzondere afsluiting te worden. Want naast dat het seizoen werd afgesloten op deze Bevrijdingsdag, werden ook de carrières van drie Tivoli-iconen vandaag afgesloten. In een vriendschappelijke wedstrijd op 5 mei jl. tegen het nieuwe vijfde zouden Frank Gielen (57 jaar), Peter van de Laar (59) en Gijs Visser (63!) voor de laatste keer in het Tivoliaanse Oranje te bewonderen zijn. Zoals te doen gebruikelijk was Jack Engelen weer eens de archieven van onze club ingedoken en vond daar vanzelfsprekend de nodige informatie over Frank, Peter en Gijs. Naast de vele behaalde kampioenschappen en de verschillende functies die zij door de jaren heen bekleed hebben, van jeugdleider tot hoofdcoach, sprongen er ook een aantal dingen bovenuit. We pikken de opvallendste details uit hun Tivoli-CV eruit. Zo was Frank behalve o.a. selectiespeler, jeugdleider en (interim-) hoofdcoach ook de enige nog actieve speler van het elftal, dat in 1993-1993 lager ging spelen en nu nog de veteranen zijn. Peter was vanaf het 2e jaar betrokken als speler bij het al eerder genoemde (veteranen-)team, maar de opvallendste details uit zijn CV zijn: In 2001-02 debuteert hij op 43-jarige leeftijd in het 1e en in 2005 doet hij als assistent-coach nog een keer mee met het 1e en evenaart daarmee op dat moment met 46 jaar en 4 maanden het record van Hennie Bruinen als oudste speler ooit in Tivoli 1. Dit record is overigens inmiddels verbroken door zowel Peter Treffers als Hans Verbaal, welke laatste met 50 jaar en 88 dagen de nieuwe recordhouder is. Van Gijs vermelden we hier, dat hij behalve trainer/coach van het 1e (1994-1997; 2001-2003) als opvallendste details heeft, dat hij een aantal keren is gehuldigd voor aantal wedstrijden Tivoli 1 (250e wedstrijd in 1984; 300e wedstrijd in 1986; 500e wedstrijd in 1991). Op dit gebied kan geen Tivoliaan aan hem tippen en inmiddels is hij de vorige recordhouder (ja, ook Hennie Bruinen) met maar liefst 636 gespeelde wedstrijden in het 1e ruimschoots voorbijgegaan en daarmee de absolute recordhouder en derhalve met recht Mister Tivoli. Maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan en die tijd van gaan is nu gekomen, voor wat betreft hun actieve carrières. Voorafgaand aan deze wedstrijd werden zij door Jack en Peter Smulders gehuldigd voor deze prestatie. Frank en Gijs ontvingen een ingelijst tenue met “hun” nummers 11 en 12. Voor Peter was het alweer een tijdje geleden dat hij een wedstrijd bij de veteranen had gespeeld, dus hij ontving alvast een ingelijste foto van zijn team. Daarna konden de beide teams zich klaar maken voor de wedstrijd. Aan deze wedstrijd zouden ook de zoons van Frank, Peter en Gijs deelnemen, wat het afscheid natuurlijk extra bijzonder maakte. Na de teamfoto kon de wedstrijd gaan beginnen. Dat het nieuwe vijfde gemiddeld zo’n 25 jaar jonger was, was tijdens de wedstrijd weinig van te merken. We zullen dat maar houden op een gebrek aan wedstrijdritme. In een redelijk gelijk opgaande wedstrijd wisten zij uiteindelijk nog wel met 3-5 te winnen. De laatste goal van de veteranen werd gescoord door Frank Gielen himself. Een penalty zoals Frank ze al sinds mensenheugenis neemt: een schuiver, links van de keeper, laag in het hoekje. Kort daarna volgde voor Peter, Gijs en Frank een publiekswissel onder daverend applaus van de aanwezigen die in groten getale naar De Heihoef waren afgereisd. Na afloop ontvingen Peter, Gijs en Frank nog wat cadeautjes van hun (klein)kinderen en werden ze voor de laatste keer in het oranje op de gevoelige plaat vastgelegd. Na de wedstrijd stond de gebruikelijke feestavond gepland, maar voordat er gedronken kan worden, moet er natuurlijk ook gegeten worden. Wederom stond er Oosters eten op het menu en dit alles was vanzelfsprekend weer goed verzorgd. Vanwege de hitte was het buiten de kantine drukker dan in de kantine, maar naarmate de avond vorderde en DJ Spijker de betere plaatjes aan slingerde, meldden steeds meer mensen zich aan de bar. En zoals een afsluiting hoort te zijn, bleef het tot in de vroege uurtjes gezellig. Er kan dus gesproken worden van een waardig afscheid van deze drie Tivoli-iconen, waardoor er toch een positief einde aan een qua resultaten tegenvallend seizoen is gekomen. De webryder, Marc van Hout